ข้าเป็นบุตรีของจักรพรรดิ?

ชื่อเรื่องเก่าคือ เย่วซือ บงกชน้อย เเละก็ องค์หญิง! อย่าปีนต้นไม้เพคะ!! ไม่เเน่ใจว่าจะเปลี่ยนอีกมั้ย???????? เปลี่ยนมามาก//เลิ่กลั่ก

      เย่วซือ

 ..การเป็นองค์หญิงโดยฉับพลันไม่ได้ง่ายดายอย่างที่คิด..       

หลังการสะดุ้งตื่นขึ้นมาจากความฝันอันเลือนรางซึ่งคล้ายจะเป็นเบาะเเสเพียงหนึ่งเดียวในการตามหามารดา เด็กหญิงก็โผล่มายังท้องพระโรงราชวังเเห่งหานหมิง ที่เเห่งนั้นมีบุคคลมากมายชันเข่าข้างหนึ่งค้อมศีรษะอยู่เบื้องล่างด้วยเคารพนบน้อม

เย่วซือให้ประหลาดใจ เเต่ทว่าต้องตื่นตระหนกเพราะด้านเเผ่นหลังเเสนบอบบางของนาง มีบุรุษผมสีเงินยาวสลวย นัยน์ตาสีทองกระจ่างดุจอัญมณีน้ำงามคล้ายดูอิดโรยหากเเต่น่าประหวั่นใจเมื่อจดจ้องลงมา

ผู้คนเหล่านั้นกำลังทำความเคารพบุรุษผู้นั่งอยู่บนบัลลังก์ทองเเท้เจิดจ้าเเยงตาด้านบนอยู่ต่างหาก!!

ที่นี่ที่ไหน เย่วซือน้อยจะหามารดาไม่ได้อยากจะโดนดวงตาคู่นั่นจ้องด้วยสายตาเย็นเยือกจนประหวั่นพรั่นพรึงหรอกนะ!!

...........

มือหนาเอื้อมจับข้อมือเล็กที่พ้นชายเเขนเสอออกมา ดึงรั้งชายเสื้อขึ้นปรากฏให้เห็นบาดเเผลหนึ่งจากการการเกาคันด้วยระคายระเคืองกับเล็บจนเลือดไหลซึมออกมาเล็กน้อย ผื่นเเดงเเต่งเเต้มตามท่อนเเขนเด็กหญิงเป็นประปราย

ดวงตาสีทองกระจ่างมืดครึ้มไปหลายส่วน ร่างสูงโปร่งองอาจจ้องมองด้วยสายตาเย็นเยียบ เผยบรรยากาศเย็นเยือกออกมาจนเย่วซือผงะถอยห่าง หันหน้าหนีหลีกเลี่ยงเเววตาน่าหวั่นเกรงนั่น ไม่ทราบว่าเหตุใดชายหนุ่มกลับดึงรั้งไม่ให้ก้าวถอยห่าง

ไม่นะ! เขาจะฆ่าข้า บิดาจะฆ่าบุตรสาวผู้นี้เป็นเเน่!!!

เย่วซือเเทบลืมหายใจตื่นตระหนกเป็นยิ่งยวด ดวงใจดวงน้อยหล่นฮวบลงตาตุ่ม ภายในใจเเทบอยากกระโจนหนีไปยันโลกหน้าให้รู้เเล้วรู้รอด

เพราะนัยน์ตาสองสีเป็นประกายฉายเเววหวั่นเกรงจนผู้กุมรั้งไหล่มนต้องคลายลง ปฏิกิริยาของเด็กหญิงกระทำให้ชายหนุ่มชะงักนิ่ง นัยน์ตาสั่นไหวรุนเเรงเพียงครู่เดียวก็กลับมาเป็นปกติ เรียบนิ่งไม่ไหวติงมีเพียงความว่างเปล่าประทับอยู่

"โดนอะไรมา"

น้ำเสียงทุ้มเปล่งวาจาถามอย่างเรียบเฉย ไม่คล้ายอยากใส่ใจหรือเสียเวลาเเยเเส เย่วซือค่อยหายใจปลอดโปร่งคล่องจมูก เมื่อคิดเห็นว่าอีกฝ่ายคงไม่ใจร้ายฆ่าตนทิ้งในบันดลโดยหาใช่เรื่องเพียงเพราะสร้างบาดแผลให้กับตนเอง

เด็กหญิงกลอกตาไปมาราวครุ่นคิดอย่างหนัก อึกอักครู่หนึ่ง เมื่อเเลเห็นหว่างคิ้วเข้มคมเลิกขึ้นสูงคาดคั้นจะเอาคำตอบโดยเร็ว ก็เอ่ยตะกุกตะกักชี้นิ้วไปทางสวนดอกไม้ของวังหลวงอย่างกล้าๆ กลัวๆ

"พ-เเพ้ดอกไม้"

"ไปถอนทิ้งรากโคนให้หมด อย่าให้เหลือเเม้เเต่เศษซาก!"

เมื่อได้รับคำตอบ นิ้วเรียวหนาชี้สั่งเหล่าข้าราชบริพาร บริวารทั้งหลายเสียงขรึมหนักเเน่น เสียงทรงอำนาจดังก้องกังวานทั่วรอบ กระทั่งนกทั้งหลายต่างกางปีกโผบินจากกิ่งไม้อย่างตื่นตระหนก

เฮือก! สวนดอกไม้เเสนสวยถูกทำลายเสียเเล้ว

เย่วซือเบิกตาโต อ้าปากค้างมองข้ารับใช้ทั้งหลายกรูเข้าไปดึงรากต้นดอกไม้บานสะพรั่งเเสนงดงามหลากสีถอนทิ้งทำลายอย่างไม่คิดเสียดายอย่างปวดจิตปวดใจเหลือหลาย

ช-ช่างโหดร้าย ไม่ถนอมบุปผาเเม้เเต่น้อย
 

 

พูดคุยเเละติดต่อกับข้าน้อยได้ที่เพจเลยขอรับ 

หยาดพิรุณ/ชมพู่เหลือง

 ติดเหรียญตอนอ่านล่วงหน้าและบางตอนนะคะ ไรท์ติดแค่บาทสองบาทเท่านั้นค่ะ(เป็นค่าเหนื่อย( ꈍᴗꈍ)โปรดไตร่ตรองให้ดีก่อนซื้อนะคะ( ˘ ³˘)♥

 ถ้าไรท์หายไปไม่ต้องถามหา เพราะกำลังลาพักร้อนตากเเดดริมทะเลอยู่...

-วิฬาร์เข้าฌาน-

เเนวน้องซือเราจะตกท่านพ่อที่เเสนเย็นชา(รึเปล่า) ให้รักเเละห่วงยิ่งกว่าอะไรดี ซึ่งปะป๋าท่านนี้จำไม่ได้ว่ามีน้อนซืออยู่ด้วย เเถมยังลืมมเหสีของตัวเองซึ่งหายตัวไปอีก อย่างไรก็ดีมาร่วมตามหาท่านเเม่เเละตกท่านพ่อกับน้องซือเรากันนะคะ เรื่องนี้จะวาดรูปก็ยาก เลยเขียนเป็นนิยายเเทน นิยายเรื่องนี้ไรท์คิดจะเเต่งสองช่วง ภาคเด็กเเละภาคตอนโตค่ะ ตอนเเรกๆ ให้นางเอกเป็นเด็กน่ารักนุบนิบใจ ตกท่านพ่อท่านพี่ก่อน(๑•﹏•) วางไว้งี้(เเต่ติดว่าจะเเต่งจบภาคเด็กหรือเปล่าเนี่ยสิ) ฮุๆ (*﹏*;) ถ้าหายไปตามเผาบ้านได้เลยค่ะಥ‿ಥ (จะเตรียมอพยพหนีทันที)

ใครที่มีกะตังมั่งมีอยู่สามารถอุดหนุนไรท์เมื่อติดเหรียญล่วงหน้าให้ชื่นใจทั้งอยากให้มาต่อไวๆ ได้เลยค่ะ ยินดีรับอย่างยิ่ง //อ้าแขน ไม่มีใครเม้นท์แต่ถ้ามีคนเปย์ก็มีกำลังใจขึ้นมาหน่อย ไม่มีใครเม้นท์เลยจริงๆ แต่ก็ลงนิยายต่อแต่งต่ออยู่ดี